donderdag 16 maart 2017

Even de rust opzoeken


Ik loop door het bos met mijn camera om mijn nek. De bomen zijn nog helemaal kaal, maar als ik goed kijk, zie ik wat sneeuwklokjes op de grond en besef ik dat de lente er dan toch eindelijk aan gaat komen. In de verte zie ik de felle, rode kleur van de ondergaande zon tussen de bomen door komen.


Ik loop zo ver achter mijn ouders en zusje aan dat ik ze net niet meer hoor praten en ik alleen nog mezelf hoor lopen en de vogels hoor fluiten. Ik had niet gedacht dat ik hier zo gelukkig van zou worden. De vrolijke vogels fluiten steeds hun eigen melodie. Soms lijkt het alsof ze echt een gesprek voeren en elkaar antwoorden.

Rustig loop ik door. Af en toe sta ik even stil en maak ik wat foto’s, waardoor ik daarna weer een klein stukje ren om niet te ver achter te lopen.
Het begint nu echt donker te worden. De felle, rode kleur van de ondergaande zon is verdwenen en de maan probeert tevoorschijn te komen. Ze probeert hard, maar het lukt haar nog niet. De wolken zijn te sterk en winnen tot nu toe de strijd. Het lijkt wel alsof er een wit papiertje voor de maan gehouden wordt. Je ziet de maan er wel doorheen, maar ze schijnt niet zo fel. Of eigenlijk, ze schijnt wel fel, maar het witte papiertje verduistert het.


We lopen door een open veld, midden in het bos. De maan schijnt precies boven de verre hoek van het veld. Ik blijf maar kijken naar de maan. Totdat de bomen weer komen en die, naast de wolken, het felle licht van de maan nog meer tegenhouden. Met een glimlach loop ik verder. Ik laat al mijn gedachtes even los en luister alleen nog naar het vrolijke gezang van de vogels. Ik kom nu echt tot rust. Het is fijn.





Geen opmerkingen:

Een reactie posten